Ik ben begonnen aan een nieuwe baan (zonder mijn oude op te zeggen)

Sinds september vorig jaar werk ik niet alleen voor de NOS, maar ben ik ook verbonden aan de Hogeschool Utrecht als praktijkgericht onderzoeker. Dit roept bij veel mensen vragen op. Want hoe kun je immers twee verschillende banen hebben? Houd je nog wel genoeg tijd over voor andere dingen buiten je werk? En betaal je dan niet heel veel meer belasting?

Dat ik nu twee verschillende banen heb, is min of meer een direct gevolg van dit artikel van RTV Utrecht over iemand die ook meerdere banen met elkaar combineert. Deze persoon is namelijk niet alleen onderzoeker aan de Universiteit Utrecht, maar ook busplanner en buschauffeur voor een vervoersbedrijf in diezelfde stad.

Zoiets wilde ik ook wel. Ik combineerde op dat moment weliswaar mijn werkzaamheden als software engineer bij de NOS al met één vaste dag per week voor de ondernemingsraad, maar daar kreeg ik 36 uur per week de tijd voor. Dat is nog minder dan een full-time werkweek in het bedrijfsleven, dus voor mijn gevoel kon er nog wel wat bij.

Ik ben toen op LinkedIn gaan kijken of er überhaupt echte deeltijdbanen (side note: Van maximaal 24 uur per week, zodat je er ook nog iets naast kunt doen.) bestaan voor softwareontwikkelaars. Die waren er stukken minder dan ik had gehoopt, maar meer dan één vacature bleek ik ook niet nodig te hebben. Na een korte sollicitatieprocedure kon ik voor 24 uur per week aan de slag bij de Hogeschool Utrecht, voor een Europees onderzoeksproject dat AI-tools ontwikkelt tegen desinformatie.

Hoeveel uur werk ik nu per week? Aangezien ik twee banen heb zou je kunnen denken dat ik nu heel veel meer werk, maar eigenlijk valt dat best wel mee: ik heb twee arbeidsovereenkomsten van 24 uur per week, bij elkaar dus ‘maar’ 48 uur (side note: Eigenlijk niet zo heel veel anders dan het gelijktijdig doen van twee profielen (N&T/N&G), bachelors of masters; dat kostte ook maar een geringe hoeveelheid extra werk voor de bragging rights die je ervoor terugkreeg.) die ik zoveel mogelijk over vijf dagen probeer te spreiden.

Doordat ik veel vrijheid heb om mijn uren in te delen, kost het me niet veel moeite om die twee banen met elkaar te combineren. Tegelijkertijd zorgt die vrijheid er ook voor dat geen week er hetzelfde uitziet. Dat kun je goed zien in de grafiek hieronder, die voor elke week vanaf september het aantal gewerkte uren toont. De rode balkjes zijn de uren voor de NOS, de blauwe voor de Hogeschool Utrecht. Inclusief verlof en verzuim kom ik uit op een gemiddelde van iets minder dan 47 uur per week.

Ik had ook voor kunnen kiezen om 2 ⨉ 20 te werken. Dat klinkt minder stressvol – een normale werkweek is immers ook 40 uur – maar dat is het niet.

Als part-timer heb je doorgaans niet minder verantwoordelijkheden dan een full-timer. Ook met een part-time dienstverband ben je dus nog steeds net zoveel tijd kwijt aan overleggen, bijeenkomsten, bila’s, en het op peil houden van je kennis (side note: Als een software engineer die in teamverband werkt moet ik bijvoorbeeld niet alleen op de hoogte blijven van actuele ontwikkelingen in mijn vakgebied, maar ook al het werk dat door mijn collega’s wordt gedaan.). Met twee part-time dienstverbanden heb je deze overhead twee keer. Als je dienstverband te klein wordt, houd je dus geen uren meer over voor je ‘echte’ werk en is de kans groot dat je gaat onderpresteren of overwerken (op eigen kosten). Je bent dus beter af als je jezelf iets meer uren gunt om je werk te doen.

Waarom ik dan niet nog méér uren werk? Sowieso omdat er nog andere dingen zijn die ik wil doen. Daarnaast is het meestal zelfs verboden. In de Arbeidstijdenwet is namelijk vastgelegd dat je over een periode van 16 weken gemiddeld maximaal 48 uur per week mag werken. Het maakt daarbij niet uit of je dat bij één of meerdere werkgevers doet. Wat ook bijzonder is: als de arbeidsinspectie erachter komt dat je over die 48 uur heen gaat, krijgen al jouw werkgevers een boete. Daarom is het belangrijk om hier vooraf goede afspraken over te maken.

Voor zelfstandigen zonder personeel (zzp’ers) geldt deze wet overigens niet – zij mogen wél zoveel werken als ze maar willen.

Als je meer uren gaat werken, ga je in principe ook meer verdienen. Toch is geld niet per se een goede reden om ook twee banen te nemen.

De eerste heeft te maken met belasting. Als je meer verdient, betaal je meer belasting. Met twee banen kom je al gauw terecht in de hoogste belastingschijf, waar je 49,50% van wat je verdient aan de fiscus mag afdragen (side note: Wellicht ten overvloede: dit betekent niet dat je 49,50% belasting betaalt over je gehele inkomen, alleen over het deel dat in die belastingschijf valt.). Tenzij je tweede baan heel goed betaalt, ga je hierdoor relatief gezien waarschijnlijk minder verdienen.

Voor je bankrekening maakt dat laatste overigens niet zoveel uit, want je gaat er financieel sowieso op vooruit. Fijn als je bijvoorbeeld aan het sparen bent voor een grote aankoop zoals een woning of een tweedehands treinstel.

Wil je meer gaan werken in de hoop dat je dan meer kunt lenen voor de aankoop van een woning, dan moet je goed uitkijken. Hypotheken sluit je vaak af voor een periode van 30 jaar. De kans dat het je lukt om 30 jaar lang zoveel te werken is niet zo groot. Als je meer dan een 40-urige werkweek hebt, rekenen veel hypotheekverstrekkers daarom met je inkomen alsof je slechts 40 uur werkt waardoor je geen hogere hypotheek kunt krijgen.

Het hebben van twee banen kost veel tijd en levert niet veel extra geld op. Puur op basis daarvan zou je al kunnen zeggen dat het niet loont om meerdere banen te hebben. Dat is een prima conclusie als je alleen maar werkt om te leven en misschien ook een lichte hekel aan je werk hebt.

Maar in mijn geval heb ik van mijn werk mijn hobby gemaakt, waardoor ik nu feitelijk 48 uur per week kan besteden aan twee hobby’s waarin drie grote interesses – software engineering, publieke voorzieningen, en betaald worden – bij elkaar komen.

Wel zijn er een paar dingen die ik nog zou willen verbeteren, zoals een consistentere verdeling van de werklast, en meer samenhang tussen mijn twee banen zodat ik vaker kennis en werk kan hergebruiken.

En mocht geld ooit toch wel heel belangrijk worden (en ethiek juist niet), kan ik altijd nog stiekem voor drie werkgevers tegelijkertijd gaan werken.